दाद

दाद.

प्रत्येकाला कोणत्या न कोणत्या कलेची आवड असते. काळानुरूप किंवा काम, करियर, संसार या सर्व गोष्टीत ती जोपासली जातेच असं नाही. पण अशीही काही माणसं आपल्या आजूबाजूला असतात जी कला जिवंत ठेवण्यासाठी किंवा स्वतःला नुसती आवड आहे म्हणून दुसऱ्यांना कायम प्रोत्साहन देतात.

केदार आणि माझी ओळख 2 वर्षांपूर्वीची, ती देखील आमच्या सवाई गंधर्व चा ग्रुप आहे त्यात तो सामिल झाल्यामुळे झालेली. हा पेशाने वकिल असला तरी संगीताची आवड. कोर्टामधे भले न्यायाधीशसमोर मोठ मोठ्याने हा आपल्या अशिलाची बाजु मांडत असेलही पण ग्रुप मधे तसा शांतच म्हणून ओळखला जातो. नाटकाची आवड म्हणजे परफॉर्म करण्याची हौस आहे हे याच वर्षी समजल.

ओळख जितकी जुनी होत जाते तसतस आपण माणसांना जास्त ओळखू लागतो त्याचप्रमाणे त्याच्या काही स्वभावांचे पैलुही हळूहळू कळायला लागतात. केदार तू मनाने पण तितकाच मोठा असशील हे मागील आठवड्यात आपल्या व्हाट्सअप च्या ग्रुप वर पोस्ट केलेल्या व्हिडिओ वरुन पक्क झालं.

झालं असं की केदार पनवेलचा. तालुका पोलिस स्टेशनच्या बाजूला एक चांभारवाला बसतो ज्याला बासरी वाजवताना त्याने ऐकला होत आणि त्याने स्वतः पण थांबून ऐकल होतं त्याचं बासरी वादन पण चप्पल दुरुस्तीचा योग कधी आला नव्हता, जो मागील आठवड्यात आला. मग काय केदार वकिल सोडतोय का चांभाराला!!! केसच्या जशा तारीख पे तारीख पडत जातात त्याप्रमाणेच केदार ने त्या चांभाराला य प्रश्न विचारले.

अत्यंत साध्या कुटुंबातील, बायका पोरांची जबाबदारी असणारा चांभार अंदाजे दिवसाला चप्पल शिवुन 400/- कमावत असेल. पण बासरीची मनापासून आवड असल्याने केदारने बासरीचा विषय काढल्यावर चेहरा त्याचा खुलला आणि तो त्याविषयी बोलू लागला. त्याने केदार ला "पंख होते तो उड आती रे' हे गाणं देखील वाजवून दाखवले. चांभार वाजवत असलेली बासरी ही उन्हामुळे आणि आताच्या दमट हवेमुळे थोड़ी वाकडी झाली होती पण तरीही त्यातून तो फार सुरेल सुर उमटवण्याचा प्रामाणिक प्रयत्न करत होता जेंव्हा काही ठिकाणी ते योग्य लागत नव्हते तेंव्हा त्याच्या चेहऱ्यावरील खंत स्पष्ट केदारला दिसत होती.

इतकं सुंदर वाजवतोस तर छान शिकत का नाही? असा प्रश्न केदारन विचारला खरा पण, त्यावर, " साहेब जेमतेम पोटापुरते पैसे मिळतात, त्यात हे लाड कुठून करायचे?!!!" अस उत्तरुन त्याने वास्तवतेची जाणीव करून दिली. ते ऐकून केदार घरी यायला निघाला पण त्याच्या डोळ्यासमोर त्या चांभाराचा चेहरा आणि त्याचं शेवटच वाक्य मनात घर करून राहिलं. त्याच मनस्थितीत माझ्यामते हा अनुभव त्याने आमच्या व्हाट्सअप च्या ग्रुप वर लिहून पोस्ट केला. आणि पुढे लिहिल की त्या चांभारला मी बासरी घेऊन देणार. त्याने लिहिलेल्या या अनुभवाच आम्ही सर्वांनीच कौतुक केलं. पण मला असही वाटलं की हा इतका त्याच्याच रूटीन मधे व्यग्र असतो कधी बरं हा त्या चांभारासाठी बासरी आणेल. पण त्याने त्याचं बोलण खरं करून दाखवलं. गोकुळअष्टमी सारखा छान दिवस गाठून त्याने त्या चांभाराला बासरी विकत घेऊन त्याकडे सुपूर्त केली.

इतकच नाही तर त्याच्या पोस्ट वर मी तेंव्हा लिहिलं होतं की जेंव्हा त्याला बासरी देशील तेंव्हा त्याला ती वाजवायला सांग आणि त्याचा व्हिडिओ पण रेकॉर्ड कर. आणि केदार ने तसं केलही. त्याच्या या उत्साहाला सलाम!!! आणि एखाद्याच्या अंगी असलेल्या कलेला अशा प्रकारे दाद देण्याची कल्पना खुप आवडली. त्याचा हा उत्साह पाहून माझी मैत्रिण अश्विनी हिनेही मी काहीतरी यावर लिहावं असं सुचवल.

मग काय असा कलाकार आणि दाद देणारे असे हे माझे मित्र मैत्रिण यांच्या कौतुकासाठी माझी हि पोस्ट - दाद!!!

©️स्वप्ना शेंडे भिडे.
२७ ऑगस्ट २०१९

Smile Please!!!

रिपोर्ट्सच्या फाइलकडे पाहून हि माझी ओळख नसणारे तर माझं काम माझी ओळख असणार आहे... किंवा जोपर्यंत लक्षात आहे तोपर्यंत विचार... असे संवाद आणि त्याबरोबर तितक्याच सहजतने आणि ताकदीने आपली भूमिका वठविताना मोठ्या पडद्यावर दिसणारी नंदिनी, नंदू म्हणजेच मुक्ता बर्व परत एकदा मनात घर करून गेली.

गोष्ट एक नामांकित फोटोग्राफर, जिला आयुष्यात आपल्याला काय हवे आहे, काय करायचं आहे हे खुप स्पष्ट आहे. धडाडीची, महत्वाकांक्षी आणि स्वतःच्या क्षेत्रात नावलौकिक असलेली नंदिनी हिला मोठ्या पडद्यावर पाहताना हि तर आपल्यातीलच एक आहे आणि असं काही कोणाच्याही बाबतीत होऊ शकतं अगदी माझ्याही!!! असं नक्कीच मनात येऊन जातं.

दैनंदिन जीवनातील गोष्टी अगदी सहज करणारी नंदिनी काही साध्या पण तितक्याच महत्वाच्या गोष्टी विसरते. हि गोष्ट ती तिच्या कॉलेजपासून ओळखत असणाऱ्या डॉक्टर मैत्रीणीला सांगते. तिच्या सांगण्यावरून नंदिनीच्या वैद्यकीय चाचण्या होतात आणि त्यातून जे समजतं तेव्हापासून ते चित्रपट संपेपर्यंत पडद्यावर दिसणारी नंदिनी हि आपलीच कोणीतरी एक असावी असं वाटत.

ज्यावर काही औषध नाही असा आजार आपल्याला झाला आहे हे वडिलांपासून लपवणारी आणि नंतर
ऑफिसचे कागद शोधताना रिपोर्ट्सची फाईल वडिलांना मिळाल्यावर त्यांना घट्ट बिलगणारी नंदिनी...
आपल्याला डिमेंशिया कसा काय होऊ शकतो आणि तो झाला आहे हे आधी नाकरणारी पण असेल झाला तरी मी माझं आयुष्य तितक्याच आनंदनं जगणार असं आपल्यापासून विभक्त झालेल्या नवऱ्याला सांगणारी नंदिनी...
कालांतराने हा आजार जास्तच बळावल्यानंतर वयात येणाऱ्या आपल्या मुलीला एकच प्रश्न अनेकदा विचारणारी आणि त्यामुळे चिडलेल्या आपल्या मुलीशी तितकीच शांतपणे बोलणारी नंदिनी...
गणेशोत्सवाच्या मिरवणुकीत हरवलेली, आवाज, गोंगाट सहन न होणारी, रस्ता विसरलेली नंदिनी, जिला विराज नावाचा युवक जो त्यांच्याकडेच काही दिवसांसाठी राहायला आलेल्या या पाहुण्याचे एका क्षणी आभार मानणारी आणि दुसऱ्याच क्षणी हा कोण इथे कशाला आला असं म्हणणारी नंदिनी ...
या आणि अशा अनेक दृश्यांमधून आपल्या आजारविषयी राग, तर कधी त्यामुळे आलेली निराशा, हतबलता... तसचं मूळ महत्वाकांक्षी स्वभाव असणारी आणि धडाडीने तितक्याच जोमाने स्वतःला यातून बाहेर काढण्यासाठी झगडणारी नंदिनी हि मुक्ताने अत्यंत ताकदीने साकराली आहे.

बायकोपासून विभक्त झालेला, आणि आपली मुलगी नूपुर च्या वडिलांची भूमिका साकरणारा प्रसाद ओक याने काही प्रसंगातुन डोकवणारा पुरुषी अहंकार, पण विभक्त झाला असला तरी नंदिनी विषयी काळजी करणारा आणि घेणारा नवरा, तसच मुलीवर कधी प्रेम तर वेळप्रसंगी तिला दटावणारा एक बाप खुप छान रंगविला आहे.

आपली आई ही आई नसून शत्रुच आहे. जीने आपल्यापेक्षा आपल्या करियर ला महत्व देऊन आपल्याकडे दुर्लक्ष केलं ही मानसिकता घेऊन वयात आलेली नूपुर, तिच्या सहवासासाठी आतुर असलेली नंदिनी आणि त्या दोघींमधील काळानुरूप वाढत चाललेली दरी हि अनेक प्रसंगातुन दिसून येते. नूपुर ची भूमिका साकरलेली वेदश्री महाजन हिने वयात येणाऱ्या मुलीचे मूड, राग, आईवडिलांकडून असणाऱ्या अपेक्षा, त्या पूर्ण होण्यासाठी केलेला हट्ट, प्रसंगी आईचा किंवा बाबांचा रागराग आणि आईचा न बरा होणारा आजार समजल्यावर हीच काय ती वेळ आहे तिला समजून घेण्याची असं सांगणाऱ्या विराजच्या बोलण्यावर आधी फारसा विचार न करणारी आणि नंतर परिस्थिति समजून आईची काळजी आणि तिला परत उभ करण्यासाठी विराज ला साथ देणारी नूपुर आवडली.

सतीश आळेकर यांनी नंदिनीच्या वडिलांची भूमिका मस्त निभावलीच पण बरोबरीने एक आजोबा, सासरा, मित्र अशा छटा छान रंगवल्या.

मूळचा नागपुरकर पण कामानिमित्त प्रथमच मुंबईत आलेला आणि कोणीच ओळखीचे मुंबईत नसल्याने काही दिवस पाहुणा म्हणून नंदिनीच्या वडिलांच्या घरी  राहायला आलेला विराज म्हणजेच ललित प्रभाकर. लहानपणीच आईवडिलांची छत्रछाया गमावल्यामुळे त्यांच्या प्रेमापासून वंचित राहिलेला विराज हा नंदिनीसाठी देवदूतच ठरतो. नंदिनीच्या
आजाराविषयी समजल्यावर, फारशा आशा न उरलेल्या आणि प्रत्त्येक दिवस एक नविन आव्हान म्हणून पेलणाऱ्या नंदिनीची, स्वतःच वेगळेपण जपणाऱ्या नंदिनीशी तो नव्याने ओळख करून देतो. हे सर्व करत असताना त्याने निखळ मैत्री असणारी मित्राची भूमिका इतकी छान केली आहे की कोणालाही अगदी सहज वाटेल की आपला असा एखादा मित्र नक्कीच असावा.

अदिती गोवित्रीकर ने डॉक्टर मैत्रीणिची भूमिका हि चांगली निभावली आहे. मूलतः मॉडेल म्हणून नावरूपास आलेली अदितीचा अभिनय असलेला मी पहिलेला पहिलाच चित्रपट, त्यामुळे अभिनय चांगला बरा हे मी ठरवणं योग्य नाही.

विक्रम फडणीस हा उत्तम फॅशन डिझायनर तर आहेच पण त्याने स्माइल प्लीज या त्याच्या दुसऱ्या चित्रपटाद्वारे  अगदी सामन्यांपर्यंत पोहोचण्याचा खुप छान प्रयत्न केला आहे. एक मात्र निश्चित की चित्रपटात डिमेंशिया या आजाराचा धागा घेऊन हा आजार झाल्यावर रुग्णाची होणारी अवस्था आणि त्यामुळे त्याच्या आप्तेष्टांचे रुग्णासोबत जग बदलते आणि अशावेळी त्याच्याभोवती त्याला समजून घेणारी माणसं मग ते नातेवाईक किंवा एखादा छानसा मित्र किंवा मैत्रिण असे सर्व असेल तर रुग्णाच जगण थोडं सुकर होऊन आयुष्य जगण्याची उर्मी त्याच्यात नक्कीच निर्माण होऊ शकते. त्याच बरोबरीने हा आजार बरा होणारा नाही हे जितकं सत्य आहे तितकच या आजाराविषयी जास्तीत जास्त जाणून घेऊन, त्या रुग्णाविषयी कोणतेही गैरसमज न करता किंवा ते न पसरवता योग्य तो मदतीचा हात दिला तर त्या माणसाचं उर्वरित आयुष्य थोडं तरी सुसह्य करू शकतो असा संदेश छान पोहोचवला आहे.

थोडक्यात काय चेहऱ्यावर एक छोटीशी हास्याची रेष समोरच्याच्या आयुष्यात अनेक बदल घडवून आणु शकते हे निश्चित...!!! आणि म्हणूनच
Smile Please!!! 😊

©️स्वप्ना शेंडे भिडे.
https://muktashravansari.blogspot.com

आई, कॉफी आणि मी... 🙂

बघता बघता उन्हाळ्याची सुट्टी संपत आली. तसं म्हटलं तर ठाण्याला येणं हे अधून मधून होतंच असत. येण्याची वर्दी आधीच दिली असली कि भेटीगाठीचे कार्यक्रम आणि कामांची यादी पण तशी तयारच असते. पण यावेळी जरा बदल केला.

शनिवारी निघून रविवारी पुण्यात परत जाणारी मी रविवारी उशिरा इथे आले. पुण्याहून निघतानाच सगळं ठरलेल असतं पण यावेळी नक्की असं काहीच ठरवलं नव्हतं. नक्की इतकच होत कि गौरांगला घेऊन परत पुण्यात यायच.

एरवी कॉफीचे नेहेमीच्या अड्ड्यावर भेटण्याचे किंवा एकत्र आपल्या मित्रमैत्रिणी किंवा घरच्यांसोबत जेवायला बाहेर जायचे कार्यक्रम घडवून आणण्यास उत्सुक असणाऱ्या मला या खेपेस अजिबात उत्साह नव्हता. त्यामुळे आजचा दिवस आई बाबांसोबत आणि माझं फेसबुकच काम करण्यात घालवला.

संध्याकाळी आईसोबत एक चक्कर मारायला जायच ठरवून मी बाहेर पडले. ती आधीच तिच्या संस्कार भारतीच्या कामासाठी बाहेर गेली होती त्यामुळे तिला गोखले रोडवर एका ठिकाणी भेटायचं ठरलं.

सोमवार असल्याने दुकाने शक्यतो बंद आणि त्या दिवशी बंद दुकानांच्या बाहेर कपडे, पर्सेस, टीशर्ट्स वगैरेची दुकानं थाटलेली असतात त्यामुळे खरेदी नाही केली तरी चालत एक छान फेरी मारून होईल हा विचार मनात धरून मी आणि आईने चालायला सुरुवात केली. गोखले रोड म्हणजे पायाखालचा रस्ता त्यामुळे कुठे पोहोचल्यावर कोणत्या पदार्थांचे वास येणार हे माहित होतं. उन्हाळ्यामुळे माझी आणि आईची स्थिती सारखीच होती. त्यातच तिला रात्री जेवायला काय करू याची भ्रांत होतीच. पण तिला कंटाळा देखील आला होता. तिने काहीतरी चटपटीत खायचं का? विचारल्यावर मी चालतंय कि म्हटलं 🙂 पण मग त खायचं तर काय खायचं यावर चर्चा. तिने गोखले उपहार गृह, अन्नपूर्णा पोळी भाजी केंद्र अशी नवे घेतल्यावर मी अत्यंत आंबट चेहेरा करून त्यापेक्षा घरीच जेवू म्हटल. शेवटी हो नाही करत तिच्याच आवडीच्या हॉटेल मध्ये "सुरज" राम मारुती रोडला आहे तिथे जायचं ठरलं.

एसी मध्ये बसून मनसोक्त तिने शेजवान स्प्रिंग डोसा आणि मी चीज ओनियन उत्तपा यावर ताव मारला. खात असताना ती त्या हॉटेल मध्ये अनेक वेळा आल्यामुळे वेगवेगळ्या आठवणी सांगत होती.मध्येच तिचा फोटो, कॉफीच्या कप्सचा फोटो क्लिक केला. उठसुठ फोटो काढत असते हे तिला माहित असल्याने तिने फारशी फोटो का क्लिक करते हि चौकशी न करता फोटो काढून दिला. तिला कुठे माहित होतं कि मी तिचा फोटो का क्लिक करतेय ते...!!! गप्पांमध्ये असंही तिनं सांगितलं कि सुरजमध्ये कॉफी छान मिळते आणि डोसा/उत्तप्पा खाल्यावर कॉफी नाही म्हणजे नाइन्साफच...!!! म्हणून कॉफी ऑर्डर केली.घरी बाबांसाठी आणि गौरांग साठी त्यांच्या आवडीचे पार्सल घेऊन मस्त गप्पा मारत, परत रमत गमत चालत घरी पोहोचलो.

घरी येताना मनात हाच विचार आला कि इतके वेळा मी येते पण आपण दोघी जाऊया बाहेर कॉफी प्यायला किंवा खायला हे आईने कधीच बोलून दाखवले नाही कायम पूर्ण कुटुंब एकत्र जाऊ असं म्हणायची. पण आज काहीच न ठरवता जुळून आलेला योग खूप आनंद देऊन गेला.आणि म्हणूनच असं वाटत कि आपल्यासारख CCD, Strabucks,Barista यांसारख्या ठिकाणी कॉफीला तुम्ही का जाता हा प्रश्न आणि त्यावर का जातो हे तिला समजावून सांगण्यापेक्षा एखादवेळी तिच्या आवडीच्या ठिकाणी तिच्यासोबत जाऊन काही तास घालवला तर काय हरकत आहे? कारण जशी आज ती आणि मी एकेमेकीसमोर बसून मस्त गप्पा मारत खात पीत वेळ घालवला. तशी वेळ काही वर्षानंतर माझी पण येईलच कि...!!! फक्त समोरची व्यक्ती बदलली असेल... आणि म्हणतात ना कि कोणाचा वेळ हा पैशाने विकत घेता येत नाही त्यामुळे आपण एखाद्याला दिलेला वेळ मग तो समक्ष भेटीत असो किंवा फोनवर बोलून असो यासारखी सुरेख भेट नाही..!!

©️स्वप्ना.

Add caption